Taraxacum officinale Wiggers of paardenbloem

Paardenbloem groeit graag op zonnige plaatsen onder heel verschillende omstandigheden (droog-nat, voedselarm-rijk, matig zuur-kalkrijk etc.), zoals in weilanden, bermen, dijken, boomgaarden etc. Paardenbloem is een samengesteldbloemige met uitsluitend gele lintbloemen in een bloemhoofdje. Dit bloemhoofdje staat op een kale holle stengel. Uitgebloeid ontstaan de bekende bollen met zaadpluizen.

Paardenbloem heeft een diepe penwortel
De stengel van een paardenbloem heeft nooit bladeren; de diep ingesneden bladeren staan altijd in een bladrozet bij elkaar. Bij kneuzing van de plant komt een witte, melkachtige vloeistof vrij, die bruine vlekken achterlaat. De wortel van paardenbloem is een penwortel die decimeters diep de grond in kan dringen. Zelfs wanneer deze wortel op behoorlijke diepte afbreekt kan deze zich herstellen en meerdere rozetten geven.

Paardenbloem kan zichzelf klonen
De voortplanting van paardenbloemen is bijzonder: deze vindt voor een groot deel plaats door middel van apomixie, dat betekent dat het vruchtbeginsel kan uitgroeien tot een zaad zonder dat de eicel bevrucht is geweest. Paardenbloem kloont zichzelf dus. Daardoor zijn er grote groepen paardenbloemen die genetisch en morfologisch weinig van elkaar verschillen en deze worden microsoorten genoemd. In Nederland zijn er minimaal 250 microsoorten gevonden. Paardenbloem kan zich echter ook voortplanten door middel van bevruchting.

Paardenbloem bij darmstoornissen
Paardenbloem kent een lange geschiedenis als geneeskruid, de naam Taraxacum is Oudgrieks voor ‘medicijn tegen darmstoornis’.

Paardenbloem is eetbaar. Je kunt paardenbloemen in de sla verwerken of er thee van zetten.